WOW
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Maaike
16 Februari 2007 | Indonesië, Batavia
WAUW!!! Wat kan ik schrijven! In de afgelopen 5 weken is er enorm veel gebeurd en ik heb tot nu toe niet de mogelijkheid gehad om daar iets van te delen. k zit nu helemaal te borrelen achter de computer, maar k weet niet waar k moet beginnen!
Bedankt voor jullie reacties en het doorgeven ook van mn veilige landing in Papua. Het viel qua leefomstandigheden reuze mee om jullie even gerust te stellen.
In Papua zijn we in eerste instantie naar een klein dorpje gegaan, waar we uit een put water moetsen halen en ons mochten douchen in de open lucht. Met 4 golfplaten, dienend als badkamer, was dat een enorm feest voor mij. Over de golfplaten heenkijken in de jungle (voelde aan als OZ Mir). Toiletten bestaan trouwens zowel in woeste gebieden als in geciviliceerde gebieden uit een gat in de grond. Al dan niet afgewerkt met een mooie gepolijste grondpot of gewoon een houten vloertje :-)
In dat dorp hebben we in het huis van de pastor gewoond. We hebben heel veel gelegenheden gekregen om te preken. In Papua hadden we gemiddeld wel 1 dienst per dag. Uiteindelijk kon zelfs ik er niet onderuit en ben ik hierin uitgestapt. (helaas lukte het niet om foto's te plaatsen, k heb leuke filmpjes en foto's van de meeste events!)
We hebben de gelegenheid gekregen om hele persoonlijke dingen in getuigenissen te delen en ook e preken. In Papua hebben we ook echt heel veel gedanst. Heel erg gaaf. Mensen uit Papua lijken een beetje een combi tussen Afrikanen en Aboriginals. Qua dansen hebben ze in ieder geval echt wel de gave om een feestje te maken van elke gelegenheid. En ik leer steeds meer om gewoon ervoor te gaan, helemaal bezweet, maar voldaan te eindigen :-D
We hebben in dat dorp ook wat engelse les gegeven in de school, we hebben wat fysieke arbeid kunnen verrichten, gebeden voor mensen en zelfs ook genezingen mogen zien en horen! Ik sta er zelf nog steeds van verbaasd dat God door ons en door mij heen wil en kan werken. Maar de grote les die ik hierin heb geleerd is dat God niet afhankelijk is van mij, maar ik van Hem!
Vanuit dit dorp zijn we ook naar andere, nog kleinere, dorpjes geweest. Daar ook vooral veel gelegenheid om te preken en te bidden voor mensen.
In een van de kleinere dorpjes hebben we ook allerlei speeltjes uitgedeeld die we vanuit nederland hadden meegenomen. Dat was echt gaaf om te zien! We zijn hier zo'n twee weken geweest en daarna zijn we teruggegaan naar Sentani (relatief grote plaats in papua) Hier leek het alsof ons programma nog drukker werd, maar het was echt heel erg gaaf. We hebben zoveel plekken bezocht, heel veel gepreekt, leuke contacten gelegd, maar ook wel relax-dagen gehad. In de buurt van waar we verbleven was een grote berg met een super waterval. We zijn dus tijdens onze vrije dagen de berg op gegaan. De eerste keer was het gewoon wandelen, maar de tweede keer zijn we een heel stuk hoger gegaan en dat leek af en toe op een klimwand. De mensen van de YWAMbasis die met ons meewaren maakten van lianen een extra houdvast om naar boven te klauteren. en van de terugweg weet ik alleen nog maar dat ik vele malen op mn achterste de berg af ben gegaan.... :-D
We hebben in Sentani heel veel scholen bezocht. k wil graag mn meest bijzondere ervaring delen. t heeft veel indruk op mij gemaakt, maar ik wil niet trots overkomen! Alle eer aan God! We waren uitgenodigd op een school en in Indonesie (maar met name in papua) bestaat het begrip rubbertime. We zijn er achter gekomen dat het niet alleen over tijd gaat, maar ook over aantallen en afstanden enzo... We zouden in 1 klaslokaal de studenten wat mogen vertellen en na gebed was het duidelijk geworden dat ik deze dag iets mocht preken. Na ja... hoeveel studenten passen er in een klaslokaal...? Euhm... zo'n 150 tot 200! Ik was eerst echt heel erg overweldigd bij het zien van deze menigte. Maar al heel snel was ik echt heel rustig en kon ik redelijk relaxed mijn verhaal over identiteit in God vertellen. Ik beschouw die rust zeken niet als van mijzelf, dus nogmaals, God alle eer!
Aan het einde hebben ALLE studenten ons een hand gegeven. Weet je hoe misselijk je wordt van minstens 150 handen schudden ;-)
Wel bijzondere ervaringen dus.
We hebben het als team echt heel erg goed. het is verbazingwekkend, want er zijn echt wel wat dominante persoonlijkheden (inclusief mijzelf) en verschillende interesses in de groep. Maar ik zou niet zonder deze mensen de tijd door willen brengen (k zou wel graag wat vriendjes en vriendinnetjes van me bij me willen hebben om dit ook mee te maken!!) maar het voelt heel erg goed aan, alsof we familie zijn en dat is in zekere zin ook zo.
O nog ff iets anders. Qua voedsel.... ja ik moet hier toch echt ff wat over kwijt... Ik had de hoop en verwachting om iets lichter terug te komen. Maar de enorme overweldigende gastvrijheid en vrijgevigheid van de Indonesische bevolking draagt daar niet aan bij. (veroon nu snap ik waarom er een enorme drang in je zit om je gasten met zoveel mogelijk vol te proppen ;-) ) Probleem is; alles is zo lekker! En ik begin zelfs rijst echt te waarderen. De wonderlijke dingen die je met rijst kan doen lijken oneindig! Maar het is echt bijzonder om te zien hoe mensen die zo weinig lijken te hebben, zoveel willen weggeven en delen. Dat is wel een goede les voor een rijke westerling als ik en ik realiseer me steeds meer dat eigenlijk alles een lening van God is en de vraag aan mij is hoe ik daarmee omga.
O, ja na papua zijn we met 2 tussenstops naar oost-java gevlogen (Surabaya) en we verblijven in Malam (k hoop dat ik dat goed spel...)
Na 1 nachtje in malam, zijn we naar een dorpje in de bergen gereden. Dit was het hoogst gelegen dorp op Java. Lekker fris dus in tegenstelling tot de temperatuur hier over het algemeen. Op de dag van terugreizen hebben we een hele wandeltocht van een paar uur gemaakt langs de Bromo (grote vulkaan) indrukwekkend om dat te zien. k voelde me klein en erg gelukkig :-D
k zie dat dit bericht echt heeeel erg lang begint te worden... er is nog zoveel meer te schrijven, maar k zit bijna 2 uur... ga er een eindje aan breien. Ik wil even sorry zeggen voor het feit dat ik niet alle mails heb beantwoord, k lees t wel en doe mn best, maar er stonden 148 ongelezen berichten in mn mailbox... sorry
En Veronica GEFELICITEERD! (ze gaat trouwen!!!) sorry als dit een geheim was...
Verder een heeeeel hartelijk bedankt voor alle support in gebed en financieel opzicht. Dat is zo enorm belangrijk en waardevol!!
Een hele dikke knuffel &
Blessings
Maaike
Bedankt voor jullie reacties en het doorgeven ook van mn veilige landing in Papua. Het viel qua leefomstandigheden reuze mee om jullie even gerust te stellen.
In Papua zijn we in eerste instantie naar een klein dorpje gegaan, waar we uit een put water moetsen halen en ons mochten douchen in de open lucht. Met 4 golfplaten, dienend als badkamer, was dat een enorm feest voor mij. Over de golfplaten heenkijken in de jungle (voelde aan als OZ Mir). Toiletten bestaan trouwens zowel in woeste gebieden als in geciviliceerde gebieden uit een gat in de grond. Al dan niet afgewerkt met een mooie gepolijste grondpot of gewoon een houten vloertje :-)
In dat dorp hebben we in het huis van de pastor gewoond. We hebben heel veel gelegenheden gekregen om te preken. In Papua hadden we gemiddeld wel 1 dienst per dag. Uiteindelijk kon zelfs ik er niet onderuit en ben ik hierin uitgestapt. (helaas lukte het niet om foto's te plaatsen, k heb leuke filmpjes en foto's van de meeste events!)
We hebben de gelegenheid gekregen om hele persoonlijke dingen in getuigenissen te delen en ook e preken. In Papua hebben we ook echt heel veel gedanst. Heel erg gaaf. Mensen uit Papua lijken een beetje een combi tussen Afrikanen en Aboriginals. Qua dansen hebben ze in ieder geval echt wel de gave om een feestje te maken van elke gelegenheid. En ik leer steeds meer om gewoon ervoor te gaan, helemaal bezweet, maar voldaan te eindigen :-D
We hebben in dat dorp ook wat engelse les gegeven in de school, we hebben wat fysieke arbeid kunnen verrichten, gebeden voor mensen en zelfs ook genezingen mogen zien en horen! Ik sta er zelf nog steeds van verbaasd dat God door ons en door mij heen wil en kan werken. Maar de grote les die ik hierin heb geleerd is dat God niet afhankelijk is van mij, maar ik van Hem!
Vanuit dit dorp zijn we ook naar andere, nog kleinere, dorpjes geweest. Daar ook vooral veel gelegenheid om te preken en te bidden voor mensen.
In een van de kleinere dorpjes hebben we ook allerlei speeltjes uitgedeeld die we vanuit nederland hadden meegenomen. Dat was echt gaaf om te zien! We zijn hier zo'n twee weken geweest en daarna zijn we teruggegaan naar Sentani (relatief grote plaats in papua) Hier leek het alsof ons programma nog drukker werd, maar het was echt heel erg gaaf. We hebben zoveel plekken bezocht, heel veel gepreekt, leuke contacten gelegd, maar ook wel relax-dagen gehad. In de buurt van waar we verbleven was een grote berg met een super waterval. We zijn dus tijdens onze vrije dagen de berg op gegaan. De eerste keer was het gewoon wandelen, maar de tweede keer zijn we een heel stuk hoger gegaan en dat leek af en toe op een klimwand. De mensen van de YWAMbasis die met ons meewaren maakten van lianen een extra houdvast om naar boven te klauteren. en van de terugweg weet ik alleen nog maar dat ik vele malen op mn achterste de berg af ben gegaan.... :-D
We hebben in Sentani heel veel scholen bezocht. k wil graag mn meest bijzondere ervaring delen. t heeft veel indruk op mij gemaakt, maar ik wil niet trots overkomen! Alle eer aan God! We waren uitgenodigd op een school en in Indonesie (maar met name in papua) bestaat het begrip rubbertime. We zijn er achter gekomen dat het niet alleen over tijd gaat, maar ook over aantallen en afstanden enzo... We zouden in 1 klaslokaal de studenten wat mogen vertellen en na gebed was het duidelijk geworden dat ik deze dag iets mocht preken. Na ja... hoeveel studenten passen er in een klaslokaal...? Euhm... zo'n 150 tot 200! Ik was eerst echt heel erg overweldigd bij het zien van deze menigte. Maar al heel snel was ik echt heel rustig en kon ik redelijk relaxed mijn verhaal over identiteit in God vertellen. Ik beschouw die rust zeken niet als van mijzelf, dus nogmaals, God alle eer!
Aan het einde hebben ALLE studenten ons een hand gegeven. Weet je hoe misselijk je wordt van minstens 150 handen schudden ;-)
Wel bijzondere ervaringen dus.
We hebben het als team echt heel erg goed. het is verbazingwekkend, want er zijn echt wel wat dominante persoonlijkheden (inclusief mijzelf) en verschillende interesses in de groep. Maar ik zou niet zonder deze mensen de tijd door willen brengen (k zou wel graag wat vriendjes en vriendinnetjes van me bij me willen hebben om dit ook mee te maken!!) maar het voelt heel erg goed aan, alsof we familie zijn en dat is in zekere zin ook zo.
O nog ff iets anders. Qua voedsel.... ja ik moet hier toch echt ff wat over kwijt... Ik had de hoop en verwachting om iets lichter terug te komen. Maar de enorme overweldigende gastvrijheid en vrijgevigheid van de Indonesische bevolking draagt daar niet aan bij. (veroon nu snap ik waarom er een enorme drang in je zit om je gasten met zoveel mogelijk vol te proppen ;-) ) Probleem is; alles is zo lekker! En ik begin zelfs rijst echt te waarderen. De wonderlijke dingen die je met rijst kan doen lijken oneindig! Maar het is echt bijzonder om te zien hoe mensen die zo weinig lijken te hebben, zoveel willen weggeven en delen. Dat is wel een goede les voor een rijke westerling als ik en ik realiseer me steeds meer dat eigenlijk alles een lening van God is en de vraag aan mij is hoe ik daarmee omga.
O, ja na papua zijn we met 2 tussenstops naar oost-java gevlogen (Surabaya) en we verblijven in Malam (k hoop dat ik dat goed spel...)
Na 1 nachtje in malam, zijn we naar een dorpje in de bergen gereden. Dit was het hoogst gelegen dorp op Java. Lekker fris dus in tegenstelling tot de temperatuur hier over het algemeen. Op de dag van terugreizen hebben we een hele wandeltocht van een paar uur gemaakt langs de Bromo (grote vulkaan) indrukwekkend om dat te zien. k voelde me klein en erg gelukkig :-D
k zie dat dit bericht echt heeeel erg lang begint te worden... er is nog zoveel meer te schrijven, maar k zit bijna 2 uur... ga er een eindje aan breien. Ik wil even sorry zeggen voor het feit dat ik niet alle mails heb beantwoord, k lees t wel en doe mn best, maar er stonden 148 ongelezen berichten in mn mailbox... sorry
En Veronica GEFELICITEERD! (ze gaat trouwen!!!) sorry als dit een geheim was...
Verder een heeeeel hartelijk bedankt voor alle support in gebed en financieel opzicht. Dat is zo enorm belangrijk en waardevol!!
Een hele dikke knuffel &
Blessings
Maaike
-
16 Februari 2007 - 08:33
Henrike:
Hey Maaike, gaaf om te lezen wat jullie allemaal meemaken. Heb zin om real-life bij te kletsen in Singapore! xHenrike -
16 Februari 2007 - 10:03
Marlies:
Hee Maaike! Ik ben zo blij nu weer wat van je te horen, begon me een beetje zorgen te maken! Je verhalen klinken echt fantastisch..... je bent een gezegend mens :-) I'm proud of you! ook groetjes van Sjoerd en een knuffel van Sarah Jane -
16 Februari 2007 - 11:36
Veronica:
Hee, daar is ze dan weer! Dat was even geleden zeg. (Geen nieuws is goed nieuws, denk ik dan maar...)
Leuk om over al je avonturen te lezen. Wanneer kom je weer terug? Dan kunnen we live weer een keertje uitgebreid bijkletsen.
Enne... lekker he, al dat eten. Heb je nou al ramboetan geproefd? Wel doen hoor voor je daar weggaat!
Bedankt voor je felicitaties; zorg maar dat je in de zomer van 2008 in Nederland bent want je MOET dan naar ons trouwfeestje komen!
Tot snel en Blue Skies,
Veronica -
16 Februari 2007 - 13:18
Jani:
Jeeee! Een stukkie!
Leuk om je verhalen te lezen, can't wait for more.
En Veronica, wat gaaf gefeliciteerd!!! -
16 Februari 2007 - 19:17
Floris:
God laat zien wie hij is God is goed en vindt het gaaf om je zo enthousiast te horen. Als je nu handelingen gaat lezen snap je er veel meer van. -
17 Februari 2007 - 11:45
Mam:
lieve schat wat waren we blij iets van je te horen. vond het nu inmiddels niet leuk meer. blij dat je het zo goed hebt en deze ervaring opdoet.houden van je en willen je nu weer een keer in de anmen sluiten kus mam
-
18 Februari 2007 - 17:35
Laura:
Hee Maaike!
Fijn dat alles goed is!! Geniet ervan met volle teugen! Maar dat doe je wel zo te zien!
Veel liefs van Laura -
19 Februari 2007 - 12:06
Zwoeper:
ha die andere zwoeper.
Goed van je dat je het durfde al dat klimmen en dalen, ik kan me toch zo voorstellen dat het wel eng geweest is, jou kennende.
Wat een verhaal zeg. Ga het zo nog maar eens lezen.
doegg
ps Veronica gefeliciteerd!!! -
20 Februari 2007 - 12:58
Sandra:
Hey Lieverd!
Eindelijk! Da's lang geleden. Fijn je weer te lezen. Mooie verhalen. Wanneer kom je weer terug? Kmis je...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
