Wasti

Poeh he, wat een rare, drukke, maar leuke week achter de rug.

Maandag, dinsdag en woensdag mocht ik het (smerige) water weer in :-) We hebben de propellers schoongemaakt. Echt bizar hoe groot die dingen zijn. Mijn enige wens was dat ze de propellers niet zouden testen. Vriendelijk als de kapitein, heeft ie dat niet gedaan ;-)

Maandagmiddag na het duiken stond ik lekker onder de douche, voelde ik wat scherps in mijn haar… bleek er een kleine krab in te zitten en ook een slakje gevonden. ’s Avonds heb ik een afspraak bij de kapster aan boord geregeld. Zij heeft verder geen enge beestjes gevonden, maar me wel lekker even geknipt.

Er waren een aantal mensen die me vroegen wat ik er leuk aan vond. Misschien als je het verhaal leest, kan je je daar wat bij voorstellen… maar het is zo supergaaf om het onderwaterwereldje te zien. Ook al is het hier echt wel vies water, toch zijn er allerlei kleuren en maten vissen, koraal, zee-egels, etc. En zodra we begonnen met de propellers schoonbikken komen er nog meer vissenvriendjes. Ik blijf ervan onder de indruk hoe mooi God de onderwaterwereld heeft gemaakt. En het meeste ervan blijft verborgen voor ons, het is gewoon omdat Hij houdt van creativiteit, veelkleurigheid en schoonheid. Ik vind het gaaf!

Het werk onder water is wel intensief, k had dus na drie dagen echt wel spierpijn en was blij dat ik weer even met de verpleegkundigen mee kon doen. We zijn bezig met het opruimen van de afdelingen. Langzamerhand liep het ziekenhuis leeg en vandaag is de laatste patiënt vertrokken.

Een van de laatste patiëntjes was een baby met een hazenlip, Wasti heet hij. Zijn moeder was een bijzondere vrouw. Door de aandoening werd het kindje niet geaccepteerd in het dorp. De moeder van Wasti was een van de vrouwen van haar man. Hij had elk van zijn vrouwen een koe en een stukje land gegeven, zodat ze voor zichzelf en hun kinderen konden zorgen. Deze vrouw had al eerder een kindje met een oogaandoening gehad en nu Wasti. Om het ziekenhuis voor de eerste te kunnen betalen, had ze haar stuk land verkocht en voor Wasti had ze haar koe verkocht om een ziekenhuisbezoek en de reis naar het schip te kunnen betalen.

De verschillende stammen gebruiken tatoeages of inkervingen op de wangen om iemand te ‘markeren’ als stamlid. Ik vind dit nog steeds bijzonder om te zien. Maar wanneer zieke kindjes binnenkomen, die geen inkervingen hebben, dan weet je al hoe laat het is. Ze worden niet erkend als stamlid, ze worden gezien als vervloekt en daardoor ‘horen ze er niet bij’. En in een maatschappij waar relaties voorop staan, betekent dat een bestaan als outcast.

Maargoed, terug naar de Wasti's moeder. Ook Wasti had geen inkervingen. Na de operatie kreeg hij al snel speciale make-up (een soort eyeliner) op om aan te tonen dat hij er nu bij hoorde. Zo vreemd voor ons en zo veelzeggend voor Wasti en zijn moeder.

Voor patiënten die geen mogelijkheid hebben om zelf voor vervoer terug te zorgen, is een speciaal potje om in reiskosten te voorzien. De moeder had niets en kreeg dus dit reisgeld aangeboden. Ze was heel erg bescheiden en kon het moeilijk aannemen, omdat ze vond dat er al zoveel voor haar en haar kindje was gedaan.

Vorige week ontstond het idee om de moeder geld te geven om een koe te kopen. Een van de verpleegkundigen is gaan uitzoeken wat een koe kost en is gaan zoeken naar plaatjes om duidelijk te maken wat de bedoeling was.
Gisteravond is zij met twee anderen dus naar moeder gegaan met een plaatje van een koe en voldoende geld om er een te kopen. Ze wilden zo weinig mogelijk mensen hiervan op de hoogte brengen, omdat Wasti's moeder alleen maar in gevaar komt wanneer men weet dat ze zo’n (relatief) groot bedrag bij zich draagt.
Met het plaatje van de koe en het laten zien van het geld, begreep moeder wat de bedoeling was. Met enige twijfel durfde ze na een 'overdonderde minuut' het geld aan te nemen. Terug bij Wasti heeft ze hem geknuffeld en een klein feestje gevierd. Vanochtend om half zes is ze naar het busstation gebracht op weg naar haar eigen dorpje… met hoop voor de toekomst en een gezonde zoon.

In totaal zijn er tijdens de outreach in Benin 6733 patiënten geopereerd. Het gaat niet om de getallen, maar als je bedenkt hoeveel individuen dit zijn…
Pasgelden herinnerde iemand me aan een verhaal dat ik al eerder had gehoord.
'Een kindje op het strand zag heel veel zeesterren liggen. Die waren aangespoeld en lagen op het strand in de zon dood te gaan. Het kindje ging een voor een de zeesterren weer naar de zee brengen. Toen kwam er een volwassene langs, die zei dat dat geen zin had, het hele strand lag ten slotte vol met zeesterren. Het kindje antwoordde; het heeft wel zin voor die ene, en die, en die… '

Soms voelt het als een druppel op een gloeiende plaat. Maar het gaat om de impact die we in de levens van individuen mogen hebben en hopelijk de blijvende impact die Jezus heeft op mensenlevens.


Dit weekend ga ik de jungle in met een groepje meiden. Lekker echt Afrika ontdekken! De grote stad uit en de natuur in. Hierover dus meer volgende keer. En ook meer over mijn werkzaamheden voor de komende twee maanden. De verpleegkundigen en anderen die geen taak hebben tijdens het varen, zijn over de andere departementen verdeeld. Ik mag de komende tijd matroos gaan spelen en op het dek werken :-D … ook hierover zal ik wel het een en ander te melden hebben… k ben benieuwd, maandagochtend beginnen.

Iedereen een lekker weekend gewenst!

Dikke knuffel &
Blessings
Maaike