begin april

Het heeft even geduurd, maar hier is dan echt weer een berichtje. Ik kreeg inmiddels mailtjes binnen met de vraag of alles nog wel goed ging. Het antwoord nu, is weer helemaal goed. Maar ‘k moet eerlijk bekennen dat ik vorige week een beetje een dip heb gehad, een beetje heimwee, een beetje alles zat, een beetje van alles. Niets ernstigs en zeker niet vreemd hier aan boord. Velen hebben al na een aantal weken een dipje. Vol verwachtingen kom je naar het schip en vervolgens blijkt het toch niet hemels te zijn... er zijn hier ook gewoon gewone mensen, die fouten maken, die voordringen in rij voor het eten, die je wakker maken terwijl je probeert te slapen na je nachtdienst, die ... Het leven op deze aarde zal nooit perfect zijn, zelfs niet als je je verstopt op een schip ;-) Ik weet dat er veel mensen thuis zijn die biddend achter me staan en ik wil hen nogmaals bedanken en laten weten hoe belangrijk hun werk is! Het feit dat dit mijn eerste dipje was, zegt ook wel wat!! Het was bijna frustrerend dat ik niet eerder een dipje had. In Tenerife had ik van een vriend die vertrok twee kleine cadeautjes gekregen. De ene mocht ik openmaken tijdens of na het varen en de andere voor als ik een keer een dipje had. Het eerste pakje was dus al een tijd geleden geopend en ik vond dat ik tenminste moest wachten tot ik een lichtelijke rotdag had voor het andere pakje mocht openen. Zoals Johan Cruijff zou zeggen; elke voordeel heb z’n nadeel... Maar vorige week had ik eindelijk een goed excuus om een klein doosje met wat chocola te openen. Wat wil je nog meer ;-)
Tja, wat wil je nog meer.... een wonder.... Das ook goed. Vorige week was er een baby met een gespleten gehemelte naar de IC gebracht. Het kindje heet Obre, 4 maanden oud en woog zo’n 3,5 kilo. Zelfs voor mij, als niet-kinderverpleegkundige, is duidelijk dat dat soort van veel te weinig is. Een normale pasgeborene is rond de 4 kilo. Ik werkte die nacht op de afdeling waar de IC deel van is. (het zijn in totaal 2 IC-bedden, die met behulp van een dunne wand afgezonderd zijn van de rest van de afdeling). Eigenlijk al vanaf het begin van de dienst was het een echt zorgenkindje, maar rond middernacht ging het echt niet goed. De anaethesist was er al een tijdje bij en de chirurg was inmiddels ook opgeroepen. De artsen en verpleegkundigen hadden alles uit de kast gehaald om ervoor te zorgen dat Obre voldoende zuurstof binnenkreeg, maar het percentage zuurstof in zijn bloed was rond de 70 (normaal 97 tot 100%), zijn hartslag lag rond de 280 (dat is veeeel te snel) en zijn ademhaling was ook veel te snel. Na alles overwogen te hebben en alles gedaan te hebben wat men kon bedenken, besloten de artsen dat Obre geintubeerd moest worden, omdat hij deze uitputtingsslag niet lang meer vol zou houden.
De verpleegkundigen gingen alle medicatie klaarmaken en de pompen in gereedheid brengen. Terwijl zij daarmee bezig waren besloot dde chirurg, Dr Gary Parker, om te bidden. Met alle instrumenten gereed, spuiten vol met medicatie, pompen en machines gereed kijken we vervolgens allemaal verbaasd naar de monitor die achter Obre staat en aangeeft dat het zuurstofgehalte 100% is ...en de ademhaling gehalveerd is ... en de hartslag rond de 150 is. Wat is er mis met die monitor?!?! Waarom lijkt alles gewoon of binnen redelijke grenzen?? Eingszins stomverbaasd kijken we elkaar aan.
Dit gebed is verhoord. God is nog steeds dezelfde, Hij hoort ons, Hij geneest, Hij werkt door ons heen. En waarom soms wel en soms niet... ik weet het niet. Maar ik weet dat ik getuige ben geweest van een wonder. Wauw!

Dikke knuffel &
Blessings
Maaike