Nieuwe haven, nieuwe kansen

Het is weekend en ik heb zowaar vrij! Heerlijk! Na 4 weken onafgebroken werken, voelde het vandaag goed om helemaal niets te doen.
Ik werd om half 7 spontaan wakker, dat was niet helamaal de bedoeling en dat heb ik mezelf ook even duidelijk gemaakt en toen tot half 12 doorgeslapen. :-D
Gisterochtend heb ik Christina en 3 andere meiden weggebracht naar het vliegveld. Ze hebben met z’n vieren een huurauto en gaan wat safari’s doen. Het was wel even slikken om een goede vriendin te zien gaan. Het zit er voor Christina nu echt op. Ze komt niet meer terug aan boord. Het is een heerlijk vooruitzicht om nog een laatste reis met haar te maken door Spanje, maar het is toch kaal op het schip.
Het is sowieso kaal op het schip trouwens. We liggen nu in de haven van Durban voor groot onderhoud aan de generatoren. Omdat er allerlei grote verbouwingen worden gedaan en op allerlei plekken alleen nog maar noodstroom is, is het grootste deel van de crew nu van boord. Er is ongeveer een uur hiervandaan een lokatie waar zo’n 150 man naartoe verhuisd is. Op deze manier kunnen de kinderen gewoon naar school blijven gaan, de leraren hebben hun werk, de mensen uit de keuken maken nu daar het eten voor de crew en veel longtermers hebben de mogelijkheid om zich te richten op de volgende outreach en de plannen voor Sierra Leone.
Degenen die nog wel aan boord zitten zijn de mensen die op het dek en in de motorkamer werken. En er zijn een aantal mensen die 6 verschillende baantjes in 1 hebben. Zij bereiden het eten (wat heerlijk vers is, na drie weken op zee...), zorgen voor de diningroom, houden het schip schoon, doen het werk in de receptie en van hospitaly en de laundry. Het is een kleine groep aan boord, dus af en toe kom je zomaar een paar minuten niemand tegen en dat is iets bijzonders op dit schip!
Een van de nadelen van het werk dat er aan de gang is, is dat sommige systemen op halve kracht of noodstroom werken. Mijn oude kamergenootje had een soort thermometer achtergelaten en ik zag zojuist dat het in mijn slaapkamer 29 graden Celcius is; voordeel is dat het niet koud is wanneer je de kraan tijdens het douchen dichtdraait :-D
Gistermiddag was ik na het wegbrengen van de meiden naar het vliegveld weer aan het werk en toen ik wat dingen van dek opraapte waaide er wat in mijn oog. Normaalgesproken gaat dat met wat geknipper en getraan wel weer weg. Maar het ging niet weg en zelfs na het spoelen met kraanwater bleef er iets in mijn oog zitten. Een van de overgebleven verpleegkundigen opgezocht om met professionele middelen mijn oog uit te spoelen, maar ook dat mocht niet baten.
De dag ervoor waren er mannen bezig geweest dingen op het dek te lassen en ik was een beetje bang dat het dus iets van metaal was. Elke keer dat ik knipperde voelde het alsof er iets hard over mijn oog kraste. Niet prettig! De korte termijn oplossing was niet knipperen, maar ik had het vermoeden dat dat met slapen moeilijk ging worden.;-) Uiteindelijk toch maar besloten om naar een ziekenhuis te gaan. Het voelde een beetje idioot, als het nou een arteriele bloeding was, dan was het tenminste spectaculair... maargoed... iets minder spectaculair, maar toch wel dusdanig irritant dat er iets moest gebeuren. De reis naar het ziekenhuis was al een hele belevenis. Ik had die middag zelf al rondgereden aan de linkerkant van de weg, zonder anderen aan te rijden, en kreeg nu een tweede ronde van de siteseeing-tour. Het was wel wat minder comfortabel om te kijken, maar ik kon (en kan) nog gewoon alles zien.
We waren bij aankomst in Zuid Afrika gewaarschuwd dat wanneer je ergens heengaat moet zorgen dat je de weg weet, want je wilt niet per ongeluk in de verkeerde buurt belanden en de weg moeten vragen aan wildvreemden. Uiteraard waren we binnen een paar minuten verdwaald in het doolhof dat Durban heet. Overal en aan iedereen de weg gevraagd en mensen waren echt supervriendelijk en behulpzaam.
We reden, ook uiteraard, dwars door een township heen. Het deed pijn om dat te zien. Ik weet niet precies hoe het komt dat dat me zo raakt. Mensen leven in hele kleine hutjes die bestaan uit hout, modder, kranten, dozen en golfplaat. Allemaal dicht op elkaar in de troep. En ik denk dat dat nog niet eens het meest schrijnende is om te zien. Ik denk dat het me zo aangreep, omdat er 500 meter daarvandaan een supernieuw, blinked, met neonverlichting uitgerust winkelcentrum staat of een wijk met netjes gebouwde huizen (gewone huizen met steen en een echt dak dat niet lekt enzo). Het verschil tussen arm en rijk is zo tastbaar in dit land.
Terwijl ik het ziekenhuis inloop, dat heel erg netjes is en net zo goed is als elk ander Westers ziekenhuis, realiseer ik me hoe rijk ik ben. We hadden voldoende finaciele middelen om ervoor te zorgen dat er een goede arts even naar mijn oog keek en wat druppels voorschreef en advies gaf. Deze wereld is zo gebroken.
Wat betreft mijn oog; de arts zag niets (meer) zitten, gaf aan dat het wat scherps kon zijn geweest wat er nu uit was, maar dat de pijn van de beschading nog een paar dagen kon duren. Ik heb wat druppels en het schrapende gevoel is weg. Mijn zicht is prima. Ik ben een erg gezegend mens met een vernieuwd besef van armoede en rijkdom.

Een hele dikke knuffel &
Blessings
Maaike