veel water

Wederom een korte update. Bedankt voor alle leuke reacties weer! Dat blijft echt een stimulans om te schrijven. Ik blijf het ook erg leuk vinden om ‘heet nieuws’ of niet zo heet nieuws vanuit Nederland (en België) te lezen!
Helaas moet ik zeggen dat ik het gevoel heb alsof ik geen tijd heb om echt veel te updaten. Met name de mails… ik heb een paar dagen geleden voor het laatst gekeken. Ik begin een beetje te wennen aan de vreemde zeemansdiensten, maar het blijft slopend. Ik heb het idee van persoonlijke vrije tijd voor nu opgegeven. Het enige wat ik doe is werken, eten, toiletteren en slapen. Na de nachtdienst van 4 tot 8, ga ik zo snel mogelijk naar bed en lees dan nog even. Dus rond 9:00 uur in slaap en dan gaat mijn alarm om 14:45, zodat ik precies kan douchen, ontbijten, schone kleding aan en werken. Na de dienst van 16:00 tot 20:00 uur doe ik er iets langer over voor ik in bed lig. Kort even bijkletsen met wat mensen, de dag doornemen met Christina en dan… toch maar weer slapen, want die verdraaide wekker gaat om 3:20 weer.
Beide diensten zijn met twee vriendelijke andere deckies. Er is een Nederlandse officier tijdens de middagdienst en een Amerikaanse tijdens de nacht. Ik vind de middagdienst zelf het leukst. Het is gezellig, het is redelijk lang licht, we hebben regelmatig mensen die de brug willen zien, we zien de zonsondergang en we hebben een korte pauze om even wat te eten te halen. De nachtdienst is moeilijker, omdat het elke keer weer voelt alsof je midden in de nacht je bed uit bent gekomen om over een donkere watervlakte te staren. De Amerikaanse officier is ook de trainingsofficier. Hij doet alles redelijk volgens het boekje en inmiddels ben ik eraan gewend om officieel toestemming te vragen om naar het toilet te gaan e.d. Hij weet wel heel veel en probeert de jongens die er op dat moment zijn te testen. Hij stelt allerlei vragen, geeft uitleg, helpt ze om over dingen na te denken en probeert zo zijn training vorm te geven. Het is erg leerzaam moet ik zeggen.
We varen nu nog ongeveer een dag langs de kust van Namibië en komen dan terecht in Zuid Afrikaanse wateren. We varen meer dan 100 mijl van de kust vandaan, dus absoluut geen land in zicht, maar tegen de tijd dat we bij Zuid Afrika komen gaan we wat dichter bij de kust varen. De kapitein wil proberen om tussen twee fronten van slecht weer door te varen.
De afgelopen dagen hebben we wat stormachtig weer gehad. De schatting is dat we met windkracht 8 te maken hebben. De golven zijn zo’n 5 tot 7 meter en af en toe is er geen zicht op de brug, omdat er grote watermassa tegen de ramen slaan. Ook nu mag ik sturen en dat is wel weer een nieuwe belevenis. Tot nu toe is de meest extreme meting dat we 20 graden overhellen naar stuurboord en bakboord. Volgens de Nederlandse officier slaat het schip pas om bij 40 graden, we hebben dus nog speling ;-)
Het is erg goed voor de beweging, het ene moment ben je aan ‘t bergbeklimmen, het andere moment probeer je niet te snel van de berg af te dalen…. En dan zijn en de geliefde momenten van gewichtloosheid… de ene maag houdt er meer van dan de andere.

Meestal ben ik niet zo van het bijbelteksten citeren, maar dit stuk uit Psalm 107 is erg toepasselijk;
‘Soms daalden zij af naar zee, gingen scheep en bevoeren het wijde water,
ze zagen de daden van de Heer, zijn wonderen op de oceaan.
Hij sprak en ontketende storm, hoog zweepte hij de golven op.
Zij stegen tot aan de hemel, vielen neer in de diepte, hun maag keerde om van ellende,
Ze tolden en tuimelden als dronkaards, alle kennis baatte hen niets.
Ze riepen in hun angst tot de Heer – hij leidde hen weg uit vele gevaren,
Hij bracht de storm tot zwijgen, de golven gingen liggen.
Het verheugde hen dat de zee tot rust kwam, hij bracht hen naar een veilige haven’

We hopen over ongeveer een week in de haven van Durban aan te komen. Voor de tussenliggende tijd; excuses voor mijn gebrek aan communicatie via mail e.d. en heel erg bedankt voor de manier waarop zovelen meeleven!!

O ja, en Tom, die is achtergebleven in Lome om daar nog drie weekjes te wonen en een beeld te vormen van het leven in Togo, heeft een nieuwe blog; (ik sta op een van de eerste foto’s in rood pak) http://tombradley.wordpress.com/

Dikke knuffel &
Blessings
Maaike