Togo, here we are

Geheel en al plakkerig zit ik achter een computer. k Ben nu officeel weer verpleegkundige. We lopen allemaal alweer lekker in onze pyjama’s rond. De uniformen zijn blauwe shirts met een broek waar je gerust 7 maanden zwanger in kunt zijn. Heerlijk als pyjama, maar ook handig voor alle vieze klusjes die we nu doen.
Afgelopen woensdag was het de bedoeling om eindelijk weer land in zicht te krijgen. En even had ik het idee dat het toch echt niet zou gebeuren... het duurde en duurde, maar uiteindelijk was er dan toch echt land. AFRIKA!! k Had me voor de laatste keer in mijn matrozenpak gehezen en mocht de mannen helpen met de trossen. Het bijzondere was dat ik weer op de boeg ingedeeld was. Dat is echt de mooiste plek om te staan als je de haven invaart, tel je zegeningen denk ik dan maar. Op de kade stonden er flink wat mensen, met zakdoeken te zwaaien, een soort fanfare met flink wat volume, een groep met locale dansers en belangrijke mensen die als eerste te gast zouden zijn op het schip. De foto’s geven wel een beetje beeld.
Donderdag zijn we aan de slag gegaan in het ziekenhuis. Van alles en nog wat was in de afdelingen gepropt, maar nu moest het allemaal gedistribueerd worden naar verschillende locaties. Sommige dingen horen wel op de afdelingen, maar we zijn met de nieuwjaarsschoonmaak bezig of de nieuwe outreach-schoonmaak 8-)
Het camerateam van Dicovery was daar natuurlijk ook weer bij aanwezig en ze waren zo slim (of dom) om een camera achter te laten in de ruimte die wij aan het ‘uitladen’ waren. Op een gegeven moment hadden we een trolley uit een grote doos gehaald en kwamen we op het briljante idee om erin te kruipen. Lachen natuurlijk :-) Leuker is het om als verrassing uit de doos te springen als iemand het niet verwacht. Na een aantal keer een grap met verschillende voorbijkomende verpleegkundigen uit te hebben gehaald, heb ik de doos recht voor de camera geschoven (met iemand erin) en vroeg mensen om me te komen helpen met een doos waar ik geen raad mee wist. Na ja..... als je me een beetje kent... dan snap je dit verhaal... we hebben lol gehad :-D
We zijn bezig met het schoonmaken van de vloeren. En dan niet ff dweil erover en klaar... nee, de wax wordt handmatig verwijderd (wel met een sterk soort chemicalien die de luchtwegen weinig goed doen), daarna twee keer gedweild, dan een laag met een soort bindmiddel en dan weer een nieuwe laag wax. Vanavond had ik een avonddienst, het is effectiever om zo lang mogelijk door te gaan en met elkaar zoveel mogelijk werk te verzetten zonder elkaar heel erg in de weg te lopen. Het is een leuke manier om nieuwe verpleegkunidgen wat beter te leren kennen.
Verder op het programma is het ophalen van nog een hele stroom mensen, nieuwe verpleegkundigen weer ‘inwerken’ en rondleiden. Komende donderdag is er een open avond voor mensen die interesse hebben of op de een of andere manier wat met Mercy Ships te maken hebben. Er zijn 140 mensen uitgenodigd en de avond erop is er open avond van het ziekenhuis voor de hele crew (350 man)
Morgen ga ik met een groep eindelijk de stad in. Even echt wat van Afrika proeven. Het is heerlijk om hier te zijn. Er zijn zoveel dingen te schrijven, allerlei eerste indrukken.
Het dok bijvoorbeeld... Ze hebben een soort muur van containers gemaakt, waardoor we geen voorbijrazende containers hebben. We lopen er voldoende ratten en kakkerlakken rond (vooral ’s avonds). Tijdens het varen heb ik steeds buiten gegeten. Dat doe ik nu nog steeds, maar we hebben een heleboel vliegende vriendjes erbij gekregen. De temperatuur is voor mij prima...k denk zo’n 30 graden... lekker, niet te overdreven warm ;-)
K heb om 4 uur ’s middags met een groepje hardgelopen en we zijn hartelijk uitgelachen door de Afrikaanse bevolking :-D Dat was wel warm genoeg trouwens.
De eerste operatie is gepland op 25 februari, dus over zo’n twee weekjes echt weer patienten. Joepie!! We blijven 6 maanden in Lome en daarna varen we naar Zuid-Afrika als het goed is.
Zo zijn er van die kleine dingen. Als je iets specifieks wilt weten, schrijf het gewoon, k doe mijn best om ook een beetje te reageren op vragen uit de reacties.
Ik schrijf het niet elke keer meer, maar ik blijf steeds verrast door alle reacties. k vind dat echt heel erg gaaf, zo’n bemoediging steeds weer! Bedankt!!!

Een hele dikke knuffel &
Blessings
Maaike