van de nachtzuster

Dankjullie wel voor alle mooie en bemoedigende reacties op het verhaal over de screening. Het is soms lastig om goed over te brengen wat ik meemaak, voel en denk. Maar ik heb het idee dat het overkwam. Het is en blijft dubbel. Mensen kunnen helpen is geweldig, mensen afwijzen is vreselijk. Dat dubbele hoort denk ik wel bij de screeningsdagen. Donderdagochtend was er weer een screening waar ik bij mocht zijn. Ik was op het laatste moment gevraagd, omdat ik toestemming heb om in de auto’s van Mercy Ships te rijden. Ik had niet de taak van pre-screener, wat ik niet zo heel erg vond. Wel mocht ik samen met een aantal vertalers ervoor zorgen dat men rustig in de rij aansloot en wist dat ze gezien zouden worden. Ook werden de mensen die voor tandheelkundige en/ of oogheelkundige problemen in de rij stonden er tussenuit gehaald om ze door te verwijzen naar de juiste locatie. Het dentalteam en oogteam screenen namelijk op andere plaatsen dan de algemene (chirurgische) screenings.
Het was voor mij persoonlijk een ‘betere’ ochtend. Het kostte niet zoveel energie als de baan als pre-screener. Maar ook daar wil ik wel voor open blijven staan.

Verder ben ik afgelopen weekend weg geweest. Met een groep van 7 man zijn we naar een willekeurig dorp gegaan, zo’n 3 uur van Lomé vandaan. In dat dorp, Atakpame, aangekomen hebben we een soort herberg gevonden, waar we vervolgens met de eigenaar hebben besproken wat er te doen was in en rondom het plaatsje. Zaterdagmiddag dus wat door het dorp en in de omgeving gewandeld en gekeken. Er was een bepaalde plek waar de Duitsers tijdens hun koloniale periode wat gebouwen hadden neergezet. De overblijfselen daarvan dus bezocht. ’s Avonds een van de omringende heuvels beklommen en van de zonsondergang genoten. Tijdens die wandeling kwamen we af en toe door de ‘achtertuin’ van mensen, die heel vriendelijk waren en waarvan sommigen vervolgens met ons meeliepen. Teruggekomen in onze herberg hebben we een typisch Afrikaans gerecht genuttigd, met de handen zoals dat hoort. Ik was erg gelukkig dat het niet zo spicy was! Zondagmiddag mochten we een kijkje nemen in de keuken en zagen we hoe onze maaltijd was gemaakt... ik kan vertellen dat het een arbeidsintensief proces is!! Even een linkje voor geinteresseerden http://en.wikipedia.org/wiki/Fufu
Zondagochtend zouden we om 4:30 IN DE OCHTEND (of nacht!!!) vertrekken naar een plek waar we misschien nijlpaarden konden zien. Na een half uur wachten was ook ons transport gearriveerd. We reden een uur met de motor over dirtroad (ongeasfalteerde weg). Aangezien ik op de laatste motor zat, was ik één en al stof, rood stof. Voordeel van het vroege opstaan was dat we nu ook de zonsopkomst mee konden maken, wat de moeite waard was.
Bij het meer aangekomen waar de nijlpaarden zouden moeten leven, moesten we eerst een heel ritueel door. Eerst langs het stamhoofd, hij moest eerst toestemming geven voor ons bezoek en na ons boottocht moesten we weer bij hem terugkomen. Met toestemming van het stamhoofd uiteindelijk naar het water. Ik moet zeggen dat het echt wel goed geregeld was, de bootjes lagen al klaar en waren niet al te lek ;-)
Na zo’n 15 minuten peddelen was het zomaar ineens waar... er waren echt nijlpaarden!! En ze liepen gewoon over het land!!! Echt! ‘k durf het bijna niet te schrijven, ik voel me zo verwend. Maar het was echt heel erg bijzonder om deze beesten zomaar rond te zien lopen. Ze liepen het water in en vanaf daar zagen we af en toe de oortjes nog.
Terug bij het stamhoofd dus enthousiast verteld over onze bevindingen, waarna we door hem werden uitgenodigd om in het restaurant van het dorp te ontbijten. Het was niet echt een uitnodiging, maar een nadrukkelijk vraag, maar dat was prima!
Met de wind door onze haren en de Afrikaanse zon in de rug weer terug op de motor. Na een mooie middag met een kerkbezoek en een wandeling, gingen we aan onze terugreis naar het schip beginnen.
Het reizen met lokaal vervoer is redelijk bijzonder voor de gemiddelde westerling. Ik geniet hier met volle teugen van en heb soms buikpijn van het lachen.
Zo begon de reis met de 7 yovo’s (zo worden witte personen hier genoemd). Het busje heeft 4 banken met 3 normale zitplaatsen en plek voorin voor bestuurder en bijrijder. Toen we dus 3 personen op elke rij hadden en 2 man voorin, dachten we dat dat het was en waren wat verbaasd toen er nog meer mensen wilden instappen. Er bleken veel meer dan 14 mensen in de bus te kunnen. Het maximum dat ik heb geteld was 21 of 22 personen, dieren niet meegeteld. Waarom schrijf ik dat?? Euhm, er kwam ook een man met zijn kip binnen en later een dame met een geitje en een klein poesje in een tas. De geit werd, onder luid protest van de betreffende geit, op het dak gebonden. En later kwam er nog iemand met een kip binnen. Het was terecht een beestenboel! De geit bleef met regelmaat klagend mekkeren, waaruit bleek dat hij nog in leven was :-D
Ik moet zeggen dat ik tussendoor regelmatig even heb geslapen, tot de geit me wakkermekkerde...
Dit verhaal is alweer veel langer dan ik zou lezen ;-)
Nogmaals bedankt voor alle reactie en de manier waarop jullie meeleven!!

Rest mij nog Veronica alvast van harte te feliciteren voor de 22e en Marlies succes die dag met rijden :-D

Dikke knuffel &
Blessings
Maaike