even luchten

Wat een avond, wat een dag. Er is een hoop om te delen!! Hele leuke en hele trieste dingen. Ik voel me bijna schuldig om ook de leuke dingen te delen, maar ik besef me ook dat ik mag genieten van de goede dingen die God geeft, om door de trieste momenten heen te komen.

Vanochtend werd het medisch spoedteam opgeroepen. Als dat gebeurt is er vaak echt wat aan de hand. Het team werd opgeroepen naar een van de afdelingen, aangezien ik geen ramptoerist wilde zijn vanavond toch moest werken, ben ik niet stiekum om de hoek gaan kijken. Zo kwam ik er, met een aantal anderen in de avonddienst achter dat een van de babies die was opgenomen, was overleden. Ze was eerder in Benin al op het schip geweest, toen was ze aan haar gespleten lip geopereerd en was ze goed aangekomen met behulp van het voedingsprogramma. Maar ze had nog wel een open gehemelte. Een aantal dagen geleden was ze dus opgenomen en bezig met het voedingsprogramma, omdat ze toch weer heel veel afgevallen was en veel te zwak was voor een operatie. Ze verkeerde echt in een hele slechte staat. Vanochtend had ze zich verslikt en was ze niet in staat op te hoesten, met alle gevolgen van dien. Alles is uit de kast getrokken om haar in leven te houden, maar het mocht niet baten.
Een van de verpleegkundigen zei dat ze nu als gezonde baby door de hemel gaat. Dat is wel een mooi beeld na het zien van een overleden, vel over been, baby-lichaampje.

Vervolgens was er vanavond een dame die in de buurt van de slokdarm een tumor heeft en ineens heel erg benauwd werd. Het was echt van het ene op het andere moment. Ook voor haar is alles uit kast getrokken en zij ligt nu aan de beademing.

Ik moet zeggen dat dat toch wel wat met me doet. De meeste patienten worden hier geholpen. Ze komen met de dood in de schoenen binnen en gaan letterlijk dansend weer het schip af. Maar de realiteit van het leven is dat er ook een einde aan komt. Bij de een veel eerder dan bij de ander. Maar wanneer het ook is, het is en blijft afscheid nemen zonder dat we dat willen als ‘achterblijvers’.
De vreugde die we mogen hebben over het feit dat de ander bij God is, neemt het verdriet en het gemis niet weg, maar maakt het wel dragelijker.


Afgelopen weekend mocht ik met een klein groepje weer een stukje Togo verkennen. Wederom prachtige watervallen gezien. Ik denk dat ik daar wel uren naar kan kijken, genietend van de kracht die ervan uitgaat en tegelijkertijd de rust.
Ik zal snel een aantal foto’s toevoegen van de mooie plekken die we mochten zien.

Verder heb ik vorige week weer aan mijn televisie-carriere gewerkt. De EO kwam een paar dagen langs en wilde twee patienten volgen, verzorgd door Nederlandse verpleegkundigen. De eer was aan Kirsten, een andere Nederlandse en mijzelf om te figureren als zuster.

Soms was het een beetje gemaakt, maar ik vind het ook wel een beetje een eer. Ik hoop in ieder geval dat er een goed beeld wordt gegeven van wat we hier doen als verpleegkundigen, hoe het schip eruit ziet en hoe God werkt.
Voor degenen die interesse hebben, het programma heet de wereld door en wordt zaterdags om 19:00 uitgezonden. Ik begreep dat het al over 2 tot 4 weken op tv zou komen. k ben dus wel erg benieuwd en als het goed is krijgen we bericht wanneer het uitgezonden gaat worden, dus dan zal ik dat ook rond die tijd doorgeven.

Vandaag niet zoveel smilies :-( ... maar k vind het erg fijn om de dingen van me af te schrijven en met jullie te delen.

Een goede week gewenst en ter afsluiting twee quotes die ik mooi vind

The day which we fear as our last is but the birthday of eternity.
Van: Lucius Annaeus Seneca

"Wat wij doen, is slechts een druppel in de oceaan. Maar als we het niet deden, zou de oceaan kleiner zijn vanwege deze ontbrekende druppel"
Uit: Moeder Teresa - haar leven en werk in woord en beeld Utrecht: Servire, 1997


Dikke knuffel &
Blessings
Maaike