einde in zicht

Ik begrijp uit alle berichten dat het in Nederland nu echt zomer is. De winter heeft zo lang geduurd en was zo koud en nu is het echt heel erg zomer. Er zijn waarschijnlijk wel wat mensen op vakantie, vandaar dat ik wat minder frequent schrijf.
Ook moet ik zeggen dat ik zelf even in een mindere periode zit. We hebben een team van zo’n 40 verpleegkundigen en eind volgende week zullen er nog maar 10 zijn. Er is binnenkort ook groots afscheid van alle vertalers waar we de afgelopen maanden mee gewerkt hebben. Je bouwt toch een band op, zeker nu ik van begin tot eind in Togo ben geweest. Het is raar. Van sommige verpleegkundigen of andere crew uit Europa of de States weet je dat er een mogelijkheid is dat je elkaar nog ziet. Maar hoe vaak kom ik nog terug in Togo? Het is een echt afscheid. We zijn voor a.s. zondag uitgenodigd door een van de vertalers om met haar mee te gaan naar haar kerk. Ze is een hele enthousiaste en bemoedigende vrouw. Elke keer als ik haar tegenkom zegt ze: “I know you missed me!” (ik weet dat je me gemist hebt). Echt heel grappig. Ik denk dat ik haar straks wel ga missen. Ik zal na zondag wel wat foto’s op de picassa-site proberen te plaatsen van de kerkdienst.
Maar de tijd vliegt hier echt. We gaan de laatste week van operaties in en we zijn nu al bezig met opruimen, schoonmaken en inpakken. De planning is dat we half augustus gaan varen. Er zijn wat problemen met de motoren en generatoren, tenminste voor zover ik het begrijp. We zijn in ieder geval overgeschakeld naar andere generatoren op het ogenblik en deze maken erg veel geluid. ’t Is alsof er een stofzuiger in de kamer naast je aanstaat. Maar ’t is een continue geluid, dus dat went vanzelf en ook met dat geluid kan ik inmiddels in slaap vallen.
Dit weekend ga ik weer terug naar mijn eigen kamertje. Ik heb echt heel erg genoten van de luxe van de tweepersoons cabin. Het zal wel weer even wennen zijn, maar aan de andere kant is het ook wel weer prima om terug te keren naar mijn oude vertrouwde plekje. Tijdens het varen zal ik toch weer verhuizen naar de kamer van Christina, omdat de bedden daar anders gemonteerd zijn. Ik moet zeggen dat we met enige spanning uitkijken naar het varen rond Kaap de Goede Hoop. De Africa Mercy blijft een ferry, die niet echt gemaakt is voor open oceaan. Als ik tijdens het duiken onder het schip doorzwem is de bodem bijna vlak, geen echte kiel te bekennen, dus het blijft spannend. Enerzijds zie ik er nu wel naar uit om te gaan varen, anderzijds is het jammer. Jammer dat de tijd in Togo erop zit. Jammer dat goede vrienden vertrekken. Jammer dat we maar zo’n korte tijd hier konden zijn, er is nog zoveel nood. Pasgeleden werd een 4 dagen oude baby opgenomen. Hij had een soort gezwel in zijn tong en kon daardoor niet goed drinken. Wat een eer dat we deze baby hier kon worden geholpen. Hij groeit nu elke dag in gewicht en ziet er (volgens deskundige kinderverpleegkundigen) goed uit. De realiteit is ook dat er nog veel meer baby’s geboren worden met lichamelijke problemen die hier niet komen. Het blijft een wonder om de mooie dingen te zien gebeuren en die zegeningen te tellen. De ene dag gaat dat makkelijker dan de andere…
Nogmaals een verwijzing naar de website van de fotograaf aan boord, hij heeft op zijn laatste blog een leuke compilatie van activiteiten op en om het schip. http://tombradley.wordpress.com/

Dikke knuffel&
Blessings
Maaike