screening

Vandaag was het dan zover. Donderdagmiddag liep ik degene die de screening leidt tegen het lijf en ze vroeg me of ik als chauffeur kon dienen. Ik geloof dat God dingen op onze weg brengt op de juiste tijd. Ik kon gemist worden op de avonddienst van vrijdag, dus om 6 uur ’s ochtends reden we (met een grote kop koffie naast me) weg.
Bij aankomst werd er gebeden en werden de taken verdeeld. Een van de verpleegkundigen die de afgelopen tijd steeds betrokken was bij de screening wilde me in de gelegenheid stellen om door de rijen te gaan en een ‘pre-pre-screening’ te doen. Zij had dat de afgelopen tijd gedaan en heeft eerst informatie gegeven. Toen gingen we er opuit, samen met een hele goede vertaler, gelukkig. We gingen persoon na persoon langs. Steeds vragend met welk probleem ze kwamen. Als ik zeker wist dat we geen medische mogelijkheden hadden om mensen te helpen, moest ik hen dat laten weten. Dat leek nog best wel te gaan, ook omdat de vertaler uiteindelijk het nieuws in de eigen taal moest brengen.
In het begin heb ik een aantal keer hardop gezegd dat ik dit baantje echt haatte. We moesten bijvoorbeeld mensen afwijzen die ‘te kleine’ hernia’s hadden of kinderen die een ‘te lichte’ afwijking van de benen hadden. Dat vond ik zo moeilijk! Het brak mijn hart te weten dat kinderen door ouders, familieleden en onderwijzers worden gemeden of geslagen omdat hun benen niet helemaal recht zijn. Afwijkingen worden zo hard veroordeeld. Maar er waren zoveel gevallen en we hebben een beperkt aantal artsen en daarmee een beperkt aantal operatiemogelijkheden. Sommigen kon ik gewoonweg niet wegsturen. Ze gingen dan door naar de pre-screening, waar twee andere verpleegkundigen die al langere tijd op het schip werken en beter weten wat de mogelijkheden en de capaciteit is, ook weer de taak hadden om ja of nee te zeggen.
Na zo’n drie uur door de rijen gaan, werd me aangeboden om even af te koelen binnen en wat te eten en te drinken. Eigenlijk pas op dat moment voelde ik hoe zwaar het was en had ik echt de drang om heel hard te gaan huilen. Maar ik het gebouwtje waar we even pauze hadden zaten de mensen die door de screening heen waren gekomen en die daar een afspraak kregen om naar het schip te komen. Daar zag ik mensen tussen die ik door had laten gaan, omdat ik dacht dat we hen wel zouden kunnen helpen. Dat deed me zoveel goed. Het bracht me weer even terug naar mijn zeesterren-verhaal. Ik kan niet de wereld redden, maar ik kan er wel zijn voor die persoon, die we wel kunnen helpen.
Toen we aan het einde van de lange lange rij waren gekomen, zat het er voor ons op. In het gebouwtje zaten inmiddels heel wat mensen die zaten te wachten op een afspraak. Daar binnen dus even bijgekomen en genoten van het aantal mensen dat ik langs zag komen met een afspraak-kaart. De schatting is dat we ongeveer 1000 mensen hebben gesproken. Het was een bijzondere ervaring en ik ben blij dat ik ook hier deel van uit mocht maken.
Een ieder een goed weekend gewenst en bedankt dat ik op deze manier al het wel en wee mag delen. Het is voor mij heerlijk om de dingen zo van me af te kunnen schrijven en te delen. Bedankt!

Blessings
Maaike